Schilderswijk van Doha en een hoop indrukken

Ramadan Kareem!

De heilige maand van Ramadan is begonnen en ik ben klaar voor nieuwe avonturen!
Ben inmiddels bijna twee maanden in Qatar en heb wederom veel nieuwe indrukken opgedaan.
Mijn tijd hier is niet alleen een uitdaging vanwege het land waar ik me in bevindt, maar ook mijn werk biedt veel nieuwe ervaringen waarvan ik veel leer en veelal versteld sta.

Binnen een week na aankomst kon ik al aanvoelen dat veel van mijn collega’s ontevreden zijn over de werkomstandigheden en het management, het wonderbaarlijke hieraan is echter dat iedereen heel professioneel is tegenover de gasten, zij zullen niks van deze ontevredenheid merken. Zelf heb ik besloten boven deze ontevredenheid te staan en mijn tijd hier te zien als een verrijking voor mezelf, zowel vanuit een persoonlijk als een professioneel oogpunt. Met als gevolg dat ik alle belachelijke situaties met een korrel zout neem, wat uiteraard niet altijd makkelijk is.

Afgelopen week heb ik na 1,5 maand eindelijk mijn introductie training gehad. Deze training is voor al het nieuwe personeel, er wordt hierbij aandacht gegeven aan de geschiedenis van Marriott en er worden wat basis dingen uitgelegd over, hoe men ‘gastvrij’ kan zijn, wat empowerment is hoe dit gebruikt kan worden, wat de afdelingen zijn in een hotel en de algemene regels van Marriott met bijbehorende standaarden. Een belangrijke term hierbij is LSOP….Local Standard Operating Procedure…dit houdt in de standaarden van Marriott aangepast aan de lokale omstandigheden. Hoe kan je jezelf en je personeel voor de gek houden??? implementeer een LSOP!
Voorbeeld: een van de filosofieën van Marriott is wanneer men iets wil bereiken, dit ten alle tijden mogelijk is tenzij je er zelf maar in geloofd en hard voor werkt. Denk hierbij aan carrière planning, er is hierbij geen verschil in ras of geslacht want iedereen is gelijk binnen Marriott. De locale implementatie van bovenstaande filosofie is; alles is mogelijk voor West Europeanen, Amerikanen en Arabieren. Alle anderen kunnen een carrière planning vergeten, uiteraard wordt de oorspronkelijke filosofie aan het personeel verteld en niet de implementatie van de locale ongeschreven omstandigheden. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden waar ik jullie maar niet mee zal vervelen. Conclusie is alles wat ik geleerd heb op school over trainingen geven en feedback geven en ontvangen, wordt door Marriott over het algemeen goed gebruikt, maar niet in het hotel waar ik werk…

Ramadan is begonnen en dat betekend sociaal zijn met de vastende moslims, maar niet wanneer ik thuis ben in de dames accommodatie. Niet dat vasten hier lastig is, de zon gaat rond vijf uur onder, dus men hoeft niet zolang te wachten. Ramadan houdt ook in dat veel restaurants gesloten zijn en er nergens alcohol verkrijgbaar is, overdag ligt het leven stil en s’avonds komt men tot leven. De dag begint rond vijf uur met Iftar (ontbijt) in andere woorden aanvallen! Vervolgens gaat men uit; naar de oriëntaalse cafés waar men nog meer eet en shisha rookt(Sahour). De meeste hotels hebben tent waar men zowel Iftar als Sahour serveert tot een uur of twee s’morgens, de moskee heeft het volume en de kwantiteit van gejengel verdubbeld en het lijkt of er meer vrouwen bedekt rondlopen. Wanneer je er als niet moslim te bloot bijloopt(spaghetti hemdje, blote buik, kort rokje) is er de kans dat je aangesproken wordt door een dame in Abaya, wat uiteraard voor ongemakkelijke situatie zorgt in de supermarkt. Nu natuurlijk de vraag wat doen de niet-moslims tijdens de heilige maand Ramadan???
Voor Ramadan begint wordt de drankwinkel geplunderd en wordt er fanatiek uitgegaan en gaat men uit eten. Tijdens Ramadan? Zo af en toe wordt er een tent bezocht om wat van de sfeer op te pikken, hier en daar worden wat huis feestjes gegeven en men probeert de open restaurants te zoeken. Overdag is er werkelijk niks te doen, tenzij men een duur abonnement heeft bij een van de clubs of hotels dan kan men naar het strand gaan of aan het zwembad liggen. Helaas zijn de abonnementkosten te hoog en de wachtlijsten te lang, dus voor mij voorlopig geen vertier aan een (degelijk) zwembad.

Met de tijd wordt steeds duidelijker dat ik echt een auto nodig heb. Openbaar vervoer is hier nog maar net uitgevonden in de vorm van bussen, deze worden veelal gebruikt door Aziatische mannen uit de bouw, als echte wereldreiziger moest ik natuurlijk ook een keer gebruik maken van deze bussen, naïef als ik ben dacht ik dat het niet zo erg zou zijn. Frisse lucht en fatsoenlijk werkende airco zouden geen overbodige luxe zijn in deze bussen, daarnaast geven de starende blikken niet echt een veilig gevoel. Dan zijn er nog de taxi’s, verkrijgbaar in oude oranje versie en nieuwere blauwe versie, ze zijn goedkoop maar moeilijk verkrijgbaar, in de oranje taxi krijg je het gevoel dat de taxi elk moment uit elkaar kan vallen en de chauffeurs van beide taxi’s kunnen bijna geen engels en kennen vaak de weg niet echt goed. Naast taxi’s en bussen is er de limousine, dit zijn niet de limousines zoals wij ze kennen, maar luxe auto’s ook bij deze is het de vraag of de chauffeur engels, persoonlijke hygiëne en stratenkennis heeft. De limousines hoef je niet op de straat op te pikken, maar kan je bellen, met als gevolg een wachttijd van minimaal een half uur plus een hoop moeite om de operator uit te leggen waar je opgehaald wil worden, de limousines zijn vergeleken met de taxi’s duur en je moet maar afwachten of de auto echt voor de deur staat wanneer ze dat beloven. Kortom het is behoorlijk irritant afhankelijk te zijn van de mogelijkheden van vervoer en een auto is een must! Ow ja ben de benenwagen vergeten, overdag geen probleem als men geen last heeft van de hitte, maar s’avonds is het niet echt grappig om alleen over straat te lopen in de omgeving waar ik woon(de Bijlmer/Schilderswijk van Doha), vrouwen zijn een weinig gezien verschijnsel in mijn buurt en al helemaal lange, blanke donkerblonde westerse vrouwen. Dit schrijvende moet ik toegeven dat dit zeker niet de slechtste buurt van Doha is en dat het altijd erger kan, de Aziaten die urenlang in de bouw werken in de brandende zon, wonen in werkkampen geloof dat deze term niet verder beschreven hoeft te worden.

Mijn verhaal nalezende moet ik toegeven dat dit niet echt een verhaal vol zonneschijn is(ook al heb ik hier slechts een paar wolken gespot). Maar ik wou graag een realistisch beeld schetsen van de indrukken die ik opdoe in dit rijke kleine schiereiland. Naast bovenstaande indrukken probeer ik zoveel mogelijk buiten de deur te doen, omdat ik nog niet zoveel mensen ken buiten het hotel is dit nog steeds niet echt makkelijk, maar daarin tegen is er door de werkuren/tijden ook niet echt veel tijd om dingen te ondernemen. Laatst ben ik met een collega op een Dhow(traditionele boot) tocht gegaan, echt fantastisch! Er waren een aantal andere Nederlanders aan boord en verder een mengelmoes van allerlei nationaliteiten, er was huisgemaakt voedsel aan boord en een hoop drank! De tocht stond in het teken van een aantal nieuwe ervaringen: gestoken door een kwal, krab gegeten (pap mam waarom hebben jullie me dat nooit eerder laten eten!) en een hoop nieuwe contacten! Aan boord werd weer eens duidelijk hoe bizar mijn situatie is; er zijn niet veel andere westerse meisjes die hier op mijn leeftijd in hun eentje komen om te werken, al helemaal niet wanneer ze nog nooit in de Golf zijn geweest. Mijn andere vrije dagen heb ik met een paar collega’s besteed in het noorden van Qatar, aan een kwallenvrij strand! In de avonduren ging ik op ontdekkingstocht langs alle hotel-restaurants en bars samen met mijn mannelijke mede trainee. Degene die nu enige hoop in mijn toekomst zien moet ik teleurstellen, hij maakt alle cliché’s over zijn Libanese nationaliteit waar; hij is grof, egoïstisch, heeft totaal geen geduld en rekening houden met anderen komt niet in zijn jargon voor. Vooral dat laatste lijdt af en toe tot bizarre situaties(in blote bast voor een moskee rondlopen tijdens bid tijd omdat het te warm is). Maar hij is prima gezelschap om de bars die Doha rijk is uit te testen. Momenteel is er geen keuze vanwege Ramadan, en voorheen was de keuze niet veel groter, maar ben al een aantal keer beland in bizarre grappige situaties. Bijvoorbeeld de bar in het Sheraton, wederom was ik de enige westerse dame binnen en heb ik als een echte Hollandse profiteur kunnen genieten van een hoop gratis drank voor mij en mijn collega, voor de Scheveningers was er een herkenbaar trio aanwezig, de dames van Hollywood hebben een nieuwe baan gevonden in Doha, met dezelfde jurkjes en danspasjes! Daarnaast heb ik me vermaakt in de bar van het Moevenpick, Ramada, Rydges, de golfclub en het Ritz. Mijn tot nu toe favoriete bar/dancing is helaas gesloten en weer naar de oude restaurant functie overgegaan maar na Ramadan worden er een aantal nieuwe clubs geopend en heb ik bijna mijn proeftijd overleeft waardoor ik naar de Pearl mag, de club in het Marriott(waarvoor ze me ook als deurmanager –in Nederlands nachtleven jargon; doorbitch- gevraagd hebben, geloof dat ze mijn persoonlijkheid en kwaliteiten nog een beetje verkeerd inschatten).

Door Ramadan zijn de werktijden in plaats van negen uur, zeven uur, waardoor ik meer tijd kan doorbrengen met mijn flatgenoten. Waarschijnlijk worden dit veel avondjes op een van de weinige terrassen in Doha, met shisha, uitzicht op locale klederdracht en shwarma(zonder de Nederlandse nachtelijke knoflook en uiensaus). Daarnaast komt binnenkort Chantal hopelijk naar Qatar voor haar werk, kijk er naar uit om met iemand van thuis mijn ervaringen te delen en een maatje te hebben voor een ouderwets boevenpadje!

Ditmaal meer foto’s!

Ow ja voor degenen die zich wederom afvragen of ik al een woning heb gevonden; nee dus, heb de zoektocht even stop gezet totdat ik een auto heb en wie weet wacht ik wel tot na de Asian Games in December, misschien dalen de huurprijzen dan.